กระต่ายขาวของข้า

"เราแอบอยู่ตรงนี้เขาจะไม่มองเห็นหรือเจ้าค่ะ"

"ใครจะมาแหวกหาคนในพุ่มสนกันเล่า แต่ถ้าเจ้ายังไม่หยุดถามพวกเขาจะเจอเจ้ากับข้าแน่ นั่นไงมากันแล้วแต่เอ๊ะ ทำไมเป็นเฉินอินกลับเหอเซียนได้" ข้าแอบดูต่อไปไม่สนอากาศหนาว ดูพวกเขาพูดคุยงุบงิบ พร่ำพลอด แล้วกระชากลากถูไถ จน...เอิ่ม....แค่ฉากเดียวกลับมีครบทุกอารมณ์

"คุณหนูดูสิ! เขาจุมพิตกันแล้วเจ้าค่ะ" เจียวมี่ใช้มือปิดตาพอเป็นพิธี แล้วมองลอดนิ้ว

ข้าก็ตกตะลึงเช่นกัน "ข้าว่าแม่ทัพโจวต้องมาเห็นอาจเกิดการต่อสู้แย่งหญิงงามผู้บอบบางดุจหิมะกัน บางทีเราอาจจะได้ดูการต่อสู้ที่ดุเดือดบ้าคลั่งก็ได้ เราต้องเตรียมตัวไปตามหมอหลวงหรือไม่"

"ไม่ต้องแค่แอบดูก็พอ"

"บ้าสิ เผื่อเหอเซียนตายขึ้นมาจากเรื่องราวแนวความรักชวนฝันก็จะกลายเป็นนิยายฆาตกรรมสยองขวัญน่ะสิ"